خدا!

قشنگ‏ترین کلمه‏ای که در ذهن می‏گنجد!

قشنگ ترین باطن...

قشنگ‏ترین خیال...

زیباترین عشق... عشق الهی!

بهترین عشق... عشقی که می‏رساند انسان را از فرش به عرش، از ذلت به عزت!

پس خدایا! خدای من! رب من! پروردگار من! عشق من! زیبای من!

تو را می‏ستایم و می‏پرستم و عش الهی و زیبای تو را در تمام وجودم می‏پرورانم!

چون با توام، پیش کسی سرم رو خم نمی‏کنم!

می‏ستایم وجودت را! هستی‏ات را! بزرگی و عظمتت را!

زیبای من!

جز عشق تو، عشق دیگری را در وجود خود جای نمی‏دهم.

پروردگارم! رب من!

بنده‏ی حقیر و گناهکار توام!

به ان عظمت و بزرگی و حق و بخششت قسم که دیگر گناه و لغزشی از من سر نخواهد زد!

پس ببخش ای بزرگوار! ای هستی من!

یا ربی!... جز تو پناهی ندارم... پناه من! دنیای من تو هستی!

پناهم باش و مرا یاری کن تا راه درست زندگی را برگزینم و راه را از بی‏راهه بشناسم.

خدای من...

لطف و مرحمت خود را شامل حال من بگردان و هرچه‏ نکوست، برایم به ارمغان بیاور!

خدای من...

سعادت مرا در دنیا و آخرت فراهم بگردان و راه رسیدن به توفیق و  رستگاری را بر من بشناسان.

پروردگارم! مومنین و مومنات را مشمول مرحمت و مغفرت خود قرار ده و از گزندهای روزگار در امان بدار.

پروردگارا، مشکلات را حل و گره‏ها را بگشا!

ای عشق من! یاد تو. را از ذهن، وجود، و قلبم پاک نکرده و در تمام سختی‏ها و مشکلات و شادی‏ها و آسانی‏ها به یاد توام!

یادت آرامشی‏ست که هرگز از دل نخواهد رفت.

                                                          این بنده‏ی حقیر...